نسل قربانی

با کسی در مورد انقلاب و مسائل حاشیه ای آن پیش آمد. وی در مورد قربانیانی تندرویهای خلخالی سخن گفت. لبخند تلخی زدم. گفت چرا اینگونه می خندی؟ گفتم قربانیان تنها آنها نبودند بلکه قربانیان اصلی متولدین دهه شصت هستند. گفت چطور گفتم ترغیب زادوولد زیاد در آن مقطع موجب شد آن نسل قربانی بزرگتری باشد. اولا دهه شصتی ها در زمان احمدی نژاد وارد بازار کار شدند که شغل ایجاد نشد و بعد از آن اقتصاد به تحریم خورد و هنوز با گرفتاریهای آن دست و پنجه نرم می کند. این نسل به کلی در شغل یابی ناامید شد. چه تحصیل کردگان آن و چه تحصیل نکردگان آن. در این میان این پسرها بودند که ضربه بیشتری خوردند زیرا بنا به تعریف آنها باید برای تشکیل خانواده دارای شغل باشند که نیافتند و نهایتا آنقدر بیکار ماندند که از شغل یابی مایوس شدند و دیگر جمعیت فعال به شمار نمی آیند.

دخترهای نسل شصت هم از جهت دیگری قربانی شدند. چون ناگهان تعداد متولدین دختر زیاد شد و چون در سنت ایرانی باید بین دختر و پسر در ازدواج فاصله سنی باشد به اندازه کافی برای آنها پسر نبود تا بتوانند شریک زندگی خود را بیابند. لذا تقدیر محتوم آنها تنهایی است. تنهایی که هرچه می گذرد رنج و درد بیشتری بر روح و روان آنها وارد می کند. رواشناسان می گویند که نقطه اوج این درد تنهایی در میانسالی است و این قربانیان به تدریج دارند وارد میانسالی می شوند.

اگرچه کسانی در افراطهای اول انقلاب جان خود را از دست دادند ولی مرگ یک لحظه است اما کسانی که در طول زندگی به دلیل بیکاری و یا تنهایی باید پیوسته رنج ببرند قربانیان بزرگتری هستند. آنها قربانی مهندسی اجتماعی اند یعنی قربانی تفکری که تصور می کرد می توان به سادگی و با تحلیلهای به ظاهر عقلانی و شرعی ناگهان در امور جامعه دست برد و تغییرات اجتماعی بزرگی را رقم زد. ثمرات این مهندسی اجتماعی اینک به این شکل ناگوار ظاهر شده است. ای کاش درس بگیریم که مهندس اجتماع چه امر خطیر و مخاطره آمیزی است!