تهران ویرانه یا آباد

اخیرا آقای قالیباف از اینکه برخی اعضای جدید شورای شهر از تعبیر آواربرداری از تهران استفاده می کنند شکایت کرده و آن را مصداق بی انصافی دانسته است. در نگاه نخست واقعا این حرف غیرمنصفانه است زیرا تهران به لحاظ امکانات زیرساختی نظیر پل، جاده، مترو، تونل و اموری از این دست در وضعیتی به مراتب بهتر از گذشته است و نادیده گرفتن آن واقعا غیرممکن و غیرمنصفانه است اما واقعیت امر آنست که اگر با دو ملاک قضاوت کنیم این تصویر زیبا فرو می ریزد: ملاک اول سرانه امکانات است و دومی سامان مالی شهرداری.

اتفاق اول آنست که به دلیل رشد جمعیت شهر تهران علی رغم افزایش امکانات زیربنایی به نظر می رسد که سرانه امکانات کاهش یافته است. دیروز آمارها را که مرور می کردم دیدم هدف طرح جامع تهران برای رسیدن به جمعیت 8 میلیون و 700 هزار نفر در سال 1405 در سال 1395 محقق شده است و سرشماری 1395 نشان می دهد که جمعیت تهران به 8 میلیون و 800 هزار نفر رسیده است. این یعنی شکست سیاست شهری در تهران.

اتفاق دوم آنست که قالیباف در شرایطی تهران را ترک می کند که کمترین تخمین در مورد بدهی شهر تهران 20 هزار میلیارد تومان است که اندازه آن تقریبا هم اندازه بودجه شهرداری است. معنای مشخص این وضعیت آنست که یک آشفتگی و بی سامانی مالی برای شهردار بعدی برجا خواهد ماند. من به تجربه دریافته ام که هیچ سیستمی سامان جدی نمی یابد مگر آنکه نظام تامین مالی آن سامان داشته باشد و متاسفانه باید به آقای قالیباف گفت که میراث شما فاقد سامان مالی است. لذا آن دستاوردها که بر می شمرید دیگر جاذبه نخواهد داشت.