به بهانه بهار قرآن

دانش آموز دوره راهنمایی بودم که موشک باران شهرها ما را به حاشیه کرج کشاند. پدر و مادرم در تهران ماندند و من و خواهرم به همراه پدر بزرگ و مادر بزرگ در روستایی ساکن شدیم. کمی بعد ماه رمضان شد و مادر بزرگم ما را مجبور کرد برای اولین بار روزی یک جزء قرآن را با رادیو همنوا با ترتیل دلنشین محمد صدیق منشاوی تلاوت کنیم. اجبار بود و آن یک ساعت قرآن خواندن در اوایل کار سخت می آمد ولی به آن عادت کردیم و وقتی ماه رمضان تمام شد برای اولین بار کل قرآن را تلاوت کردیم. لذت این امر در کامم نشست و همیشه دعاگوی این لطف او هستم. اثر ماندگار آن تلاوتها این شد که هر وقت می خواهم قرآن بخوانم ناخودآگاه طنین منشاوی بر صوتم حاکم می شود. این خاطره را گفتم تا بگویم که احساس می کنم اجبار برای کودکان لزوما امری منفی نیست و حکمی متفاوت از بزرگسالان دارد و می تواند برای ایجاد تجربیات مثبت لازم باشد.