چرا باید نگران اصلاح طلبی باشیم؟

 روشن است که بچه داشتن صرفا به دنیا آوردن بچه نیست بلکه گام به گام باید مراقب بود تا این بچه بزرگ شود و پرورش یابد تا به یک مرد یا زن بالغ تبدیل شود و نهایتا بتواند روی پای خود بایستد و زندگی خود را تشکیل دهد. در همه این فرآیند باید مراقبت کرد. به همین قیاس نهاد دمکراسی و اصلاح طلبی در کشور نیازمند مراقبت است تا بتواند جان بگیرد. از یک سو باید پیوسته با اطرافیان خود در جامعه گفتگو کنیم تا آنها را همراه سازیم. از سوی دیگر باید با بازیگران حکومتی گفتگو کرد تا مانع نمو و بالندگی آن نشوند و کمتر به آن آسیب رسانند. هم زمان باید مراقبت کرد تا بازیگرانی که به عنوان اصلاح طلب وارد مسئولیت می شوند رفتارها و اقداماتی نکنند که به اصل این ریشه و نهاد آسیب رساند. سختی کار این است که همه این امور توسط انسانهایی صورت می گیرد که همه ویژگی های انسانی را دارند یعنی معصوم نیستند و خطا می کنند، ترجیحات و منافع فردی دارند، گاه احساسات بر عقل آنها غلبه می کند، گاه دانش و تحلیل درستی در مورد مسائل ندارند. همه اینها احتمال خطا در رفتار بازیگران اصلاح طلب را زیاد می کند. چگونه می شود این خطا را کم کرد؟ با نظارت اجتماعی و حضور در صحنه! این اشتباه است که رای بیاندازیم وکار را به امید خدا رها کنیم و بعد ببینیم چه محصولی عمل آمده است. باید از همان گام اول مراقب بود تا این نهال کج روی نکند، از آفت ها در امان ماند، ویژگیهای منفی انسانی موجب عملکرد نادرست سازمانی نشود. باید نقاط ضعف یک فرد با نقاط قوت فرد دیگر پوشش داده شود و نهایتاً آنقدر نظارت و فشار درست از بیرون وجود داشته باشد که بازیگران در صحنه حکومت راهی جز اتخاذ تصمیمات درست نداشته باشند. تجربه ناموفق شورای شهر اول و ناکامی های اصلاح طلبی و از آن مهمتر ناکامی در تحقق توسعه اقتصادی پیش روی ماست. اینکه یک لیست رای آورد تضمین نمی کند که عملکرد خوبی هم داشته باشد. اینکه آقای روحانی رای آورد تضمین نمی کند که دولت خوبی هم ایجاد شود و عملکرد خوبی داشت باشد. باید در طی مسیر هم مراقب بود. اگر بهروزی ما به توفیق پروژه اصلاح طلبی گره خورده و اگر واقعا آرزومندیم که وضعیت کشور بهبود یابد نباید بعد از انتخابات به حاشیه رفت بلکه باید با چشمان نگران روند امور را دنبال کرد و به سهم خود برای تداوم اصلاحات اقدام کرد.