گزارش سفر چالوس

بیش از ده سال بود که به چالوس نرفته بودم و برایم جالب بود که رشد بالای درآمد نفت در دهه هشتاد چه تاثیری در مهمترین منطقه توریستی ایران داشته است.

·       چیزی که خیلی بارز بود این بود که به لحاظ شهرسازی بین چالوس و نوشهر که در مجاورت هم هستند فاصله بسیار زیاد است.

·       نکته جالب توجه وجود عکسهای بزرگ شهردار و فرماندار در بلوار شهر بود. فاجعه‌ای که خیلی برجسته بود نبود هیچ‌گونه نظمی در مورد نمای شهری بود. هر کس هرجور تابلویی که توانسته نصب کرده است. مثلا در نزدیکی تنکابن بود که یک رستوران تمام نمای بزرگ رستوران خود را با تابلوهای قرمز «اکبر جوجه» پر کرده بود که خیلی چشم آزار بود. ای کاش شهرداری آنجا یک برنامه ساماندهی نمای شهری و تابلوهای مغازه‌ها را اجرا کند. کافی است یک بار ببینند در کشورهای توسعه‌یافته چه محدودیت‌هایی برای نمای شهری اعمال می‌کنند.

·       دو تیپ مغازه در آنجا به چشم می‌آمد یا مغازه‌های قدیمی که به لحاظ طراحی داخلی هیچ نظم و نسقی نداشتند یا مغازه‌های مدرن با سبک غربی که عمدتاً کالاهای برند خارجی یا غذاهای مدرن مثل پیتزا یا مرغ سوخاری تکه شده می فروختند. واقعا تقدیر ما این است که بین این دو مدل انتخاب کنیم؟ آیا نبود یک الگوی معماری بینابین نشان از حیرت ما بین سنت و مدرنیته است؟

·       در شهر نوشهر پایگاه دریایی نیروی دریایی مهمترین نهاد است که شاید شاکله نوشهر را همین امر ایجاد کرده باشد. در کنار آن پادگان نیروی دریایی سپاه است. آدمی تاسف می خورد که مگر یک کشور چقدر منابع دارد که اینگونه موازی‌کاریها رخ دهد. در بخشی از جای شهر عکس شهدای مدافع حرم بود که گمان می کنم شهدای خان طومان باشند. خدا رحمت شان کند که چه مظلومانه به شهادت رسیدند و افتخاری برای ایران و استان مازندران شدند.

·       از یکی از اهالی پرسیدم که کارخانه و صنعت خاصی در آنجا هست؟ گفت نه و اضافه کرد که سالهاست منتظر این هستیم که بندر نوشهر به منطقه آزاد تجاری تبدیل شود. آنجا یک فرودگاه دارد که سابقا پرواز نوشهر به مشهد داشت و اخیرا پرواز بین تهران تا نوشهر برقرار شده است که انعکاسی از ترافیک مسیر است.

·       از خدماتی که آنجا ارائه می‌شد تنها رستوران و هتل را استفاده کردم ولی احساسم این است که واقعاً کیفیت پایین است. در مورد عموم غذاها حتی در مورد ماهی که غذای اصیل شمالی است کیفیت طبخ در رستورانها عموماً پایین بود. به طور خاص پیتزای سبزیجات را کمتر کسی می‌تواند درست تهیه کند زیرا مزه کالباس یا گوشت برای غذا مزه ایجاد نمی‌کند بلکه ترکیب درست سبزیجات ایجاد مزه می‌کند. ناگزیر شدم که برای خوردن پیتزای سبزیجات به رستوران ایتالیایی موجود در آنجا پناه ببرم که کیفیت خوبی داشت.

·       رفت را از مسیر چالوس رفتم و به نظرم می‌‌رسد که سرسبزی مسیر به شدت کاهش یافته بود و دیگر یک مسیر فرحبخش و زیبا به شمار نمی‌آمد. برای برگشت از مسیر تنکابن به الموت استفاده کردم. از تنکابن تا روستای دو هزار فوق العاده زیبا بود. بعد یک مسیر حدوداً دو ساعته خاکی بود که کمی خطرناک بود زیرا همه اش پیچ در پیچ بود و در کوه. واقعاً خسته کرد. وقتی در آن سمت به الموت رسیدیم دشتهای زیبا خود را نشان داد ولی حدود دو ساعت و نیم طول کشید تا از آنجا به قزوین رسیدیم. مسیر قزوین به تهران هم در نزدیکی کرج با ترافیک شدید روبرو بود که احتمالا ناشی از بار ترافیکی چالوس بود. کلاً ده ساعت این مسیر برگشت طول کشید. نتیجه‌ای که گرفتم این بود که برگشت از شمال را به هیچ عنوان نباید به روز جمعه محول کرد.