تلگرام نوشته - 955

راهها و بازهم بازهم بنزین دیروز با یکی از کارشناسان سازمان برنامه صحبت می کردم. اطلاعات جالبی را سردستی عرضه کرد. می گفت که طول راه های کشور حدود 200 هزار کیلومتر است و ساخت هر کیلومتر راه حدود یک میلیارد تومان هزینه می برد. با این حساب راه های ایران که ثروتی برای کشور است ارزشی معادل 200 هزار میلیارد تومان دارد یعنی چیزی شبیه به بودجه جاری یک سال دولت. حالا اگر نرخ استهلاک را 3 درصد بگیریم، باید سالانه حداقل 6 هزار میلیارد تومان صرف بازسازی و مرمت راهها بودجه صرف شود. روشن است که دولت چنین بودجه ای را ندارد. نتیجه این امر این شده که بخش بزرگی از این راهها در حال فرسایش و مستهلک شدن است و کیفیت راهها به تدریج تخریب می شود و در چشم انداز آینده نیز این امکان نیست که دولت بتواند دوباره هزینه زیادی صرف ایجاد دوباره راهها نماید. چاره چیست؟ معمولاً دو راه حل مکمل وجود دارد: 1) دریافت عوارض، 2) اضافه کردن مالیات روی بنزین و هزینه کرد آن در اصلاح و مرمت راهها. جامعه ما نسبت به اولی و خصوصاً نسبت به دومی مقاومت عجیبی دارد و صرفاً داریم بابت این اشتباه تاریخی هزینه های مختلفی مثل آلودگی هوا، از دست دادن منابع ارزی و حالا راه های مان پرداخت می کنیم. کی قرار است بیدار شویم؟ بنزین برای ما اقتصادیها مثل روضه امام حسین نزد روحانیون شده است. هر چقدر هم که تکرار می کنیم از حزن ما نسبت به این فاجعه کم نمی شود. نکته جالب دیگری که می گفت این بود که در وزارت راه مجموعه راهداری حقوق و دستمزد بالاتری نسبت به پرسنل وزارت راه می گیرند. احتمالا توجیه آنها این است که در خارج از شهر کار می کنند. ظاهرا در سالهای گذشته این امکان فراهم شده که بخش بزرگی از پرسنل این وزارتخانه به اداره های راهداری منتقل شوند و حالا همه حقوق بالاتر می خواهند و این سازمان بودجه اش به زحمت کفاف حقوق پرسنل را می دهد چه رسد به مرمت راهها! تا دولت لاغر نشود مشکلاتی از این دست کم نخواهد شد. باید مراقب بود که به بهانه شدت بیکاری، دولت مجبور به استخدام بیشتر نشود. https://telegram.me/ali_sarzaeem