تلگرام نوشته - 904

مازوخیسم جمعی تجربه عجیبی در سخنرانیها و ارائه ها در جاهای مختلف پیدا کرده ام و آن میل شدید جامعه به طرح نکات منفی و ناامیدکننده در مورد اقتصاد ایران است. هرچقدر از مشکلات و وخیم بودن شرایط صحبت کنی مورد استقبال بیشتری قرار می‏گیری. هرچقدر بذر ناامیدی بیشتری نسبت به آینده پراکنده کنی عالم تر قلمداد می‏شوی. اگر نقاط مثبت را هم بگویی یا چشم‏اندازهای پیشرفت را هم بیان کنی، چنان با دیده تردید در تو می‏نگرند که گویی از حکومت پول گرفته ای تا به مردم وعده های نادرست دهی. شگفت است که ما از آزار خود لذت می‏بریم و به آن عادت کرده ایم. به قول آن شخص « مشكلات را بايد گفت، اما تكرار مشكلات نبايد به خمودى و دلمردگى بينجامد و نبايد يأس بياورد». بله باید مشکلات را گفت ولی پیشرفت ها را هم دید. آدمی احساس می کند که مردم تلافی رفتار حکومت در دهه‏های گذشته را می خواهد درآورد. در گذشته حکومت صرفا پیشرفتها را گزارش می‏کرد و مشکلات را انکار می‏نمود حالا جامعه از این سمت به موضع‏گیری افتاده و صرفاً بر تاریکی‏ها چشم دوخته است. واقعیت این است که در کنار تاریکی، روشنی‏ها هم هست و باید این روشنایی‏ها را هم دید. خدا نگذرد از کسانی که ما را به جایی رساندند که خوبی‏های ایران را کم نمایی underestimate و خوبی های غرب را بیش نمایی overestimate می کنیم و به عکس بدی های خودمان را بیش نمایی overestimate و بدیهای غرب را کم نمایی underestimate می کنیم. حداقل حسن گزارش موسسه مکنزی در مورد اقتصاد ایران این بود که چشم انداز و پتانسیل رشد و پیشرفت خوبی را پیش روی ما قرار داد به شرط اینکه بتوانیم الزامات آن را برآورده کنیم و آن تنها با تلاش مقدور است. بیاییم تسلیم جو موجود نشویم و به اشاعه دهندگان یاس و ناامیدی نپیوندیم. من هرجا از مشکلات سخن می گویم بلافاصله نتیجه می‏گیرم که باید کمربندها را سفت ببندیم و همت‏هایمان را افزون کنیم تا بر این مشکلات فائق آییم. بیاییم همدیگر را به تلاش بیشتر برای تحقق خورشیدی که در پس کوه مشکلات است ترغیب کنیم. راستی آن شخص، آقای احمدی نژاد بود. https://telegram.me/ali_sarzaeem