تلگرام نوشته - 659

یافته های من از تجربه نگارش در فضای مجازی • نوشتن وبلاگ و یا داشتن کانال در تلگرام در فرهنگ حاکم ایران کار مثبتی نیست. هنوز نسلهای قبل بر جامعه مسلط هستند و تخصیص پول و موقعیت و امکانات را آنها انجام می دهند. در فرهنگ آن نسل ( و نه لزوماً نسل من) اهل نوشتن بودن یعنی اینکه فرد قابلیت مسئول یا مدیرشدن را نخواهد داشت. عموماً برای انتصاب به مسئولیتها حتی مسئولیتهای کوچک صلاحیت افرادی که اهل حضور در رسانه یا فضای مجازی نیستند بیشتر تلقی می شود و کسانی که اهل حضور در این فضا باشند محرومیت هایی را خواهند چشید. حکومت نیز همین نگاه را دارد. لذا صمیمانه عرض می کنم که اگر نیم نگاهی به گرفتن ارتقای شغلی در بخش خصوصی و یا بخش خصولتی و یا دولتی دارید و ته دلتان دنبال چنین فرصتهایی هستید، فاتحه حضور در این فضاها را بخوانید زیرا همیشه افرادی هستند که روحیه خبرچینی، مچ گیری و بازجویی دارند و در عرصه رسانه و فضای مجازی افراد را دنبال می کنند تا یک بهانه از آنها بدست آورند و در موقع مناسب رو کنند. خیلی بعید است که زیاد مطلب بنویسید و خطا و اشتباهی نداشته باشید و این بهانه را به دست آنها ندهید. اگر دنبال این اسم و رسم‏های توخالی نیستید البته خوش آمدید. • در فرهنگ عمومی مردم ما، سکوت و بهانه به دست خلق ندادن یک امتیاز است و نشانه پختگی قلمداد می شود. یک نوع محافظه کاری در فرهنگ ما هست که شاید ریشه در تاریخ استبدادی داشته باشد. در این فرهنگ انسان زرنگ بیشتر می شنود و بیشتر سکوت می کند و کمتر نظر می دهد. حتی در دانشگاه های ما، استادی علمی قلمداد می شود که اهل رسانه یا فضای مجازی نباشد. در این فرهنگ اظهارنظر نکردن دلالت بر عمیق بودن دارد تا بلدنبودن! به عکس اگر نظری دهید طبیعتا در میان گفتارهای شما مورد نقصی پیدا می شود و آن مورد احتمالاً برجسته خواهد شد. خلاصه اگر می خواهید در میان هم قطاران آدمی عمیق و با سواد قلمداد شوید توصیه می کنم وارد این عرصه نشوید یا حداکثر خیلی کم و با فاصله زمانی زیاد مطلب بنویسید. اگر دنبال این نیستید که در فکر دیگران چگونه جلوه می کنید و می خواهید خودتان باشید و خودتان، بی خیال این حرفها و به عرصه رسانه وارد شوید. • در فرهنگ ما ژورنالیسم بیش از آنکه یک شغل و یا هنر مثبت باشد بار معنایی منفی دارد یعنی سطحی و پر سروصدا بودن. اگر وارد نوشتن در عرصه رسانه و یا فضای مجازی شوید باید بپذیرید که به شما برچسب ژورنالیست بزنند و مخالفان شما با این برچسب شما را فردی سطحی به جامعه معرفی کنند. من با تلقی جامعه مان موافق نیستم و ژورنالیست بودن را یک افتخار می‏دانم ولی نظر جامعه را که نمی‏توان به سادگی عوض کرد. به نظر من همه ما به کسانی نیازمندیم که روایت درست و در عین حال ساده و قابل فهمی از مسائل پیچیده و مختلف اجتماع و جهان عرضه کنند. ژورنالیست دقیقا همین نقش را ایفا می‏کند و کیست که با آن موافق نباشد. اما جامعه ما به رغم علاقه و نیاز به این تخصص، آن را کاری کم بها می شمرد. شاید یک دلیل آن این است که ژورنالیست های ما در انجام این کار خیلی موفق نبوده اند. خبرنگاران ما کم مطالعه می کنند، بسیاری از آنها تحلیلهای آبکی دارند و بیش از آنکه جریان ساز باشند خود تابع جریانهای جامعه هستند، خبرنگاران فکر می کنند مهمترین کار آنها انتقال خبر است نه تحلیل خبر. برخی به اشتباه تصور کرده اند خبرنگاری همان خاله زنکی مدرن و پیشرفته است در حالیکه ژورنالیزم به باور من خیلی فراتر از جمع آوری خبر است.... . • یک آفت ژورنالیزم در ایران که در کمین شماست تله تکرار است. دلیل آن این است مسائل کشور ما کمتر حل می شوند و پیوسته تکرار می شوند. همین امر شما را وسوسه می کند که حرفهای سابق را تکرار کنید و عطش رسانه‏ها هم مطالب تکراری شما را قبول می‏کند. همین امر موجب شد تا برخی افراد ممتاز در کشور ما بعد از چند وقت دیگر حرف جدید نداشته باشند. مثلا هی در مورد بد بودن تعیین دستوری نرخ بهره یا متناسب بودن نرخ ارز با تفاضل تورم صحبت کنید. من ترجیح می دهم ننویسم تا نشخوارکننده مطالب و ایده های سابقم باشم.ولی اگر تکرارگریزی را شرط کار خود بگذارید مجبور می شوید پُرخوانی کنید. با این روش اگرچه زحمت بیشتری می برید ولی احساس رشد می کنید و به رشد دیگران هم می توانید کمک می کنید. من روزی که نتوانم مقاله ای جدی بخوانم روزی از دست رفته تلقی می کنم و چقدر روزهای از دست رفته ام زیاد است! https://telegram.me/ali_sarzaeem