تلگرام نوشته - 372

توکیو نامه 10- کشکول 1 یکی از چیزهایی که از بودن در کشورهای مختلف آموختم این است که دانستن زبان انگلیسی شرط پیشرفت نیست. ایتالیا، فرانسه، چین (دو شهر پکن و شانگهای) و ژاپن کشورهایی هستند که دیدم مردم آن اصولاً نمی توانند انگلیسی صحبت کنند و بخوانند اما از سطح توسعه بالایی برخوردارند. در هنگام ورود در فرودگاه پلیس گیر داد که ویزا کافی نیست و باید اصل دعوت نامه را هم باید همراه داشته باشید و برای همین نیم ساعتی معطل شدیم تا تلفنی مسائل رتق و فتق شود. قبلاً برای یکی از آشنایان در ایتالیا همین مسئله رخ داده بود. نتیجه گیری: صرف ویزا کافی نیست. محض احتیاط دعوت نامه، نامه پذیرش، نامه شرکت در کنفرانس و امثالهم همراهتان باشد. یکی از نکاتی که ایرانیهای مقیم ژاپن می‏گویند این است که در ژاپن فرهنگ حل شدن خارجیها در فرهنگ ژاپن وجود ندارد و جامعه شان به روی خارجیها تا حدود زیادی بسته است. تفاوت ظاهر نیز به ایجاد این حائل بسیار کمک کرده است. برای همین علی رغم حسن های زیادی که زندگی در ژاپن دارد، احتمالا تنهایی و انزوا پیامد ناخواسته‏ای است که گریبان فرد را می‏گیرد. در ژاپن ایرانیها حضور کمی دارند. تعداد ایرانیها در ژاپن بین 4000 تا 10000 نفر تخمین زده می‏شود. برای همین شانس یافتن یک ایرانی جز در شهرهای بزرگ کم است و شانس یافتن کسی که اخلاقش به آدمی بخورد و بتوانند با هم مراوده و دوستی برقرار کنند کمتر خواهد شد. احساس من نسبت به ژاپنی ها این است که آنها مردم بسیار با دیسیپلین و منضبطی هستند. دقت دارند تا کار را با بهترین کیفیت انجام دهند و از این نظر خیال آدمی راحت است که امور توسط آنها درست انجام می شود. در واقع جدیت و استواری آنها در امر نظامی به همه امور غیرنظامی هم تسری یافته و به همین دلیل هم جامعه ای پیشرفته و تحسین برانگیز بنا کرده اند. یکی از نکاتی که ایرانی ها می گفتند در فرهنگ ژاپنی وجود دارد فرمانبرداری از مافوق است. وقتی کسی مدیر جایی تعریف می شود بقیه بدون بحث و مجادله از وی حرف شنوی دارند و دقیقا مثل نظامی ها اطاعت می کنند. این در مقابل ایرانی هاست که همه خود را ذیحق می دانند که در مورد تصمیمات گرفته شده توسط مافوق ارزیابی خودشان را داشته باشند و اگر آن را درست نپنداشتند در اجرا مصلحت بینی کنند. https://telegram.me/ali_sarzaeem