پکن نامه 5- وضعیت روستاها

گفتیم که نسبت دستمزد مردم شهری چین به روستاییان حدود 3 است و در پایان سال 2013 حدود 82 میلیون نفر در زیر خط فقر قرار دارند که سهم روستاییان از آن خیلی بالاست.به همین دلیل مهاجرت به شهرها شدید است (سالی 20 میلیون نفر!) . بسیاری از آنها در عین اینکه زمین های خود را حفظ می کنند به شهر می آیند و فاقد همه خدمات تامین اجتماعی هستند و در مواقع اضطراری به پشتیبانی خانواده متکی هستند. عملا طوری شده که جوانها در روستا نمی مانند و میانگین سنی روستائیان چین بالا رفته است (بالای 41 سال). خیلی از جوانان می خواهند در صنایع چین مشغول به کار شوند تا دستمزد بیشتری دریافت کنند. باید توجه داشت که زمین های روستایی متعلق به اتحادیه روستا و زمین های شهری متعلق به دولت است و روستائیان زمین های کشاورزی را به مدت 30 سال اجاره می کنند. هرچه تعداد بچه بیشتر باشد زمین های بیشتری دریافت می شود. یک مشکل اساسی کشاورزی چین این است که سایز زمین ها آنقدر کم است که اقتصاد مقیاس شکل نمی گیرد. افراد با مهاجرت به شهرها کماکان زمین های خود را نگه می دارند. لذا راه حل جدید چین این است که مهاجرت را به رسمیت بشناسد و در مقابل زمین ها را در ازای انجام یک پرداخت آزاد نماید. چین به شدت دنبال تشویق کارآفرینانی است که بتوانند کشاورزی مکانیزه را راه اندازی کنند و با اجاره زمین از روستاییان کشت با مقیاس وسیع را انجام دهند.لغو مالیات کشاورزی، ایجاد زیرساخت های عمومی و خدمات، کاهش هزینه نهاده های کشاورزی، ایجاد سیستم بهداشت و درمان عمومی، بازنشستگی از دیگر تمهیدات است. بد نیست بدانیم که چین 9% درصد زمین های قابل کشت دنیا و 6.5% منابع آب دنیا و یک پنجم جمعیت دنیا را دارد. در سال 2001 به WTO پیوست و در اثر آن صادرات برخی محصولات آن کاهش و صادرات برخی دیگر افزایش یافت. متخصصین چینی این امر را انطباق با مزیت های نسبی قلمداد می کنند. با اینحال با برنامه حزب کمونیست چین مبنی بر خودکفایی غذایی (امنیت غذا) در گندم فاصله دارند. چین معتقد به خودکفایی غذایی است چون معتقد است اگر از این جهت دچار مشکل شود به دلیل اندازه غیرعادی کشور هیچ کشور دیگری نمی تواند نیازش را بر آورده سازد. یک سیاست دیگری که چین اتخاذ کرده اجاره زمین های حاصل خیز درمناطق مختلف دنیا نظیر قزاقستان و آفریقاست و نیروی کار چینی را برای کشاورزی به آنجا برده است.