پکن نامه 3- رشد نامتوازن
2014-09-06
چین الگوی نامتوازن توسعه را دنبال می کند. مناطق ساحلی چین بدلیل شروع مبادله با جهان خارج، اول توسعه و رشد را تجربه کردند و کم کم این رشد و توسعه به مناطق داخلی چین کشیده شده است. لذا سواحل شرقی و جنوبی وضع پیشرفته تری نسبت به بقیه چین دارند. بر حسب اطلاعات موجود درآمد سرانه مردم در دو منطقه پکن و شانگهای در سطح کشورهای توسعه یافته است ولی اکثر نقاط داخلی چین در مراحل میانی فرآیند توسعه و صنعتی شدن هستند و در دو منطقه سینگ جیانگ و تبت مردم در وضعیت پیشاتوسعه و پیشا صنعتی قرار دارند. اینکه آیا اقلیت دینی بودن آنها موجب عقب ماندگی آن شده است یا نه محل بحث است اما بسیار بعید است که تنها این عامل موثر باشد. یکی از پدیده های چین رشد شدید نابرابری در کل جامعه و خصوصا بین شهر و روستا است. یک تخمین غیردقیق می گوید که درآمد سرانه مناطق شهری حدود سه برابر روستاست و به عبارتی روستائیان به لحاظ سطح توسعه به طور متوسط در وضعیت ده سال قبل چین زندگی می کنند. به همین دلیل میزان مهاجرت به شهرها وضعیت غیرعادی دارد یعنی سالی 20 میلیون نفر!!! هم اکنون بیشی از نیمی از جمعیت چین در شهرها هستند. نظام چین باید هر سال خود را آماده مواجهه با این قضیه سازد. البته این مسئله غیرعادی هم نیست. در مسیر توسعه یافتگی از اندازه بخش کشاورزی کاسته می شود و به بخش خدمات افزوده می گردد. چین هم همین مسیر را پیش می رود و کشاورزی از 50 درصد اقتصاد به 10 درصد کاهش یافته است و خود را برای این قضیه آماده می کنند.